سینما برای شنیدن

10.02.2009-2:40pm

الان که فکر کردم، متوجه شدم که چقدر فیلم دیدم! نیمی از اتفاقات روزمره منو یاد یه صحنه ای از یک فیلم میندازه. ولی چطور شد که اینجوری شروع کردم به فیلم دیدن؟ چونکه من علایقم بیشتر کتاب بوده و نقاشی و خوشنویسی! گهگاهی هم انیمیشن ها رو میدیدم که اون هم بخاطر علاقه به تخیلات و دنیای مجازی بوده.
ولی بعد که بیشتر فکر کردم جواب رو یافتم! یه زمانی فکر میکردم که هر اندیشمندی که بخواد حرف مهمی رو بزنه باید یه کتاب قطور فلسفه بنویسه! ولی بعد که دیدم سارتر و کامو و تولستوی و آل احمد و... با مغز به اون پیچیدگیشون داستان مینویسن، نظرم عوض شد. همیمن جوری بود که فهمیدم سینما رو هم فقط محظ سرگرمی نساختن! و بعضی مغزهای بزرگ حرفشون رو اینجوری میگن. هر چند که علت سینما رو هنوز وقت تنگی و تنبلی آدمها می دونم و اینکه دیگه بیشتر مردم حوصله خوندن کتاب رو ندارن و ترجیح می دن بجای اینکه یه کتاب 500 صفحه ای بخونن یه فیلم دو ساعته ببینن!
ولی من هنوز هیچ فیلمی ندیدم که در انتقال یه مفهوم یا یه احساس قویتر از یه کتاب عمل کنه! و تنها چیزی که در حوزه اندیشه و تفکر هنوز سینما رو سرپا نگه داشته همین کوتاه بودن و راحت بودنش هست. راستش، خود من هم از وقتی که دیگه خیلی حوصله ی کتاب خوندن رو ندارم این خلام رو بوسیله سینما پر کردم و اینطور به شدت شروع به فیلم دیدن کردم. البته بدیش اینه که هر چه بیشتر پیش می رم، بیشتر به این فرم سریع و مدرن عادت میکنم و روز به روز فاصله ام رو از کتاب بیشتر میکنم!
و دیگه اینکه فکر میکردم نگاه من به سینما چطوریه؟ نگاه یه شنوندست یا نگاه کسی که می خواد بوسیله ی سینما حرفهاش رو بزنه. فهمیدم که من اصولا چندان علاقه ای به گفتن حرفهام برای بقیه ندارم و اگر هم روزی بخوام چیزی بگم ترجیح میدم از کلمه بجای نگاتیو استفاده کنم (همین طوری که الان این وبلاگ رو زدم)! پس نگرش من به سینما نگاه یه شنوندست تا یه گوینده! به همین خاطر هم فیلم ها رو جوری نمیبینم که بتونم نقدشون کنم بلکه طوری میبینم که بتونم حسشون کنم چون این چیزیه که از سینما می خوام! و بهمین خاطر هم دوست دارم فیلمی ببینم که حرفی برای گفتن داشته باشه؛ حالا مال هر سالی باشه، با هر هزینه ای که ساخته باشندش و در هر ژانری که باشه و... برام اصلا مهم نیست! مهم اینه که در مقابل این دورشدن از کتاب لااقل یه چیز به دردبخور دستم بیاد!